Bye for a while!

the day is finally come.... yeay!

Sy tidak sabar-sabar hari ini jam 5pm sebab sy akan terus ke ERL dan terus ke KLIA Aiport...sy terbang hari ini...terasa lama betul tidak balik sabah...tidak sabar mau jumpa semua ahli familia sia...

am i sound so happy?hehehe...I am. Tapi sebelum itu ada cerita dulu di sebalik cerita.

Anyway, ada banyak sy mau share kebanyakkannya dalam draft..tapi tidak terpublish sebab tengah-tengah sy menulis, terus hilang mood dan terus tidak jadi publish...adalah 2-3 entry tertunda. Kalau masih ingat beberapa waktu ini, sy sangat stress dengan kerja saya. Sy stress dengan big boss sy, sy stress dengan kerja yang ad-hoc, sy stress dengan insurans yg tidak ada kesudahannya, dan itu sedikit sebanyak mempengaruhi sy khususnya dalam pelayanan.

Kepimpinan gereja akan bubar tidak lama lagi, dan sy sebenarnya sudah berkira-kira untuk mengundur diri dalam kepimpinan. Alasan sy itu, sy mau fokus dengan pekerjaan sy yang sudah tidak tertanggung untuk sy bawa setiap hari. Sy mengharapkan cukuplah 40 jam untuk 5 hari otak sy penat. Sy perlu hujung minggu untuk lebih santai di rumah and have my own time. Banyak sudahlah yg dirancang sekiranya sy tidak lagi bergelar MG. Ketika sy suarakan ini kepada Pr yang juga BR sy, dia cuma katakan 'kamu berdoa dulu'.

Jujur 2 minggu ini, sy sangat lemah baik roh maupun tubuh dan jiwa. Itu sangat ketara emosi yang tidak stabil ketika sahabat baik sy setiap bulan datang! Plus load kerja yang sangat banyak, pressure dari big boss..sampai saat sy berdiam diri sy mulai bertanya kepada Tuhan, apa yg harus sy lakukan. Hati sy mulai menolak segala kebenaran yg sy tau. hati sy tidak mau ikut. Sy tau kebenarannya tapi sy tidak mau ikut. I knew that God had something for me, tapi sy yg mulai mau memberontak. Waktu-waktu sy dalam keadaan spt itu, sy seperti mau menyerah. Mau menjauhkan diri dari Bapa walaupun sy tau ke mana pun sy pergi tidak mungkin sy dapat melarikan diri dari BAPA.

But then, sekalipun itu yg sy rasakan, masih ada suara hati sy yg menghalang sy untuk berputus asa. Bahkan suara hati itu mau terus percaya dan berharap. And i know, sy tidak boleh terus menerus dalam keadaan seperti ini. Sy perlu didoakan, sy perlu lakukan sesuatu. Sy menghubungi BR sy dan share keadaan sy. Langsung sy dapat FT di Kolose 1:9-12. FT ini sy baca berkali-kali sehingga sy mendapat rhema. Yg sy tangkap adalah Tuhan memberi kekuatan kpd sy supaya sy dapat menanggung SEGALA PERKARA dengan SABAR dan TEKUN dan tetap dapat MENGUCAP SYUKUR.

Sy drive semalam balik rumah, sy menangis ternyata sy sudah tidak dapat mengucap syukur dengan keadaan yg sy hadapi. Sy sudah hilang sukacita. Bapa itu baik, di saat sy menyedarinya DIA memberikan penghiburan. Persekutuan doa semalam...sy dikuatkan dengan sharing dengan komit pemimpin. Apa yg sy alami rupa-rupanya mereka juga sedang alami. Sy kira ini tipu daya muslihat iblis yg mau menggoyahkan kami. Kami saling mendoakan dan saling menguatkan.

Hari ini, kekuatan baru yg Tuhan berikan. Ada harapan baru dalam hati sy. Sy harap sekembalinya sy dari percutian sy akan lebih ready menghadapi cabaran-cabaran yg bakal sy lalui.

Last but not least, sy kasi FT yang sangat sy rhema! 'Berdua itu lebih baik daripada seorang diri....karena kalau mereka jatuh, yg seorang mengangkat temannya...' To my komit aideline and giu...terima kasih.

Tuhan memberkati.